Speciaal voor EditieGroeneHart.nl verschijnt van de hand van de Bodegraafse schrijver Ronald van Assen het historische tweewekelijkse vervolgverhaal Belle van Bodegraven. Belle van Bodegraven is een verhaal dat zich afspeelt aan het eind van de 18e eeuw in de omgeving van Bodegraven. Hoofdpersoon is de zestienjarige Belle. Een behulpzaam meisje met een hang naar avontuur wat haar regelmatig in de problemen brengt.
Belle van Bodegraven
Deel 2
De vreemdeling die op nog geen twee meter van Belle staat, schrikt bijna net zo erg als zijzelf. Hij draagt gehavende kleding. Zijn broek is gescheurd en zit vol modder, zijn handen en gezicht zien eruit of hij zich in geen weken gewassen heeft. Smekend kijkt hij haar aan en houdt zijn vinger voor zijn mond.
‘Wie ben jij?’ vraagt Belle nogmaals als ze van de eerste schrik bekomen is. De jongen tegenover haar is een kop groter dan zij, maar toch voelt ze geen angst. Eigenlijk is ze zelden echt bang en dat brengt haar regelmatig in de problemen. Ze zegt waarop het staat en laat zich de kaas niet van het brood eten, ook bij volwassenen. Dat wordt haar niet altijd in dank afgenomen. In de omgeving staat ze daarom ook wel bekend als “brutale Belle”. Een titel die ze met trots draagt, hoewel haar ouders haar gedrag soms met lede ogen aanzien.
‘Ik ben Wybe.’ Het komt er bijna fluisterend uit. ‘Wilt u me alstublieft niet verraden, mevrouw.’
Belle moet zich inhouden om niet in lachen uit te barsten. Mevrouw … het moet niet gekker worden. Ze trekt haar gezicht in een plooi. ‘Wat doe jij in onze schuur, Wybe?’
‘Mij verbergen.’
‘Dat is je niet erg gelukt. Les één: laat nooit de deur openstaan als je je ergens probeert te verbergen en besluip geen mensen. Ik zag meteen dat er iets niet klopte.’
‘Sorry, mevrouw.’
‘Laat dat ge-mevrouw maar achterwege.’ Het klinkt een beetje snibbig. ‘Ik ben geen mevrouw. Ik ben Belle. En wat heb jij uitgespookt dat je je moet verbergen? Zo te zien ben je niet van hier.’
‘Ik heb niets gedaan, mevr… Belle. Echt niet.’
‘Als je niets hebt gedaan, waarom zit je dan in onze schuur?’
De jongen kijkt ongemakkelijk. ‘Dat is een heel verhaal.’
‘Begin dan maar snel met vertellen. Het zal niet lang duren voor mijn moeder zich afvraagt waar ik blijf. Je hebt tot die tijd om mij te overtuigen jou niet te verraden.’
Wybe zucht en begint zijn verhaal. ‘Ik kom uit Lemmer. Dat ligt in Friesland.’
‘En nou wil je mij wijsmaken dat jij helemaal vanuit Friesland naar onze boerderij bent gekomen om je te verstoppen?’
‘Nee, vanuit Woerden. Ik ben scheepsjongen en doe allerlei klusjes voor schippers. Soms ben ik weken van huis, maar je ziet veel. Meestal varen we van Kampen naar Arnhem en terug, maar soms ook helemaal naar Maastricht of Dordrecht. Ik houd van het leven op het water. Het is hard werken en rijk word je er niet van, maar als ik later groot ben wil ik zelf schipper worden en de hele wereld rondvaren.’
‘Maar wat doe je in onze schuur?’
‘Ik werk sinds kort op een nieuw schip. Dat wil zeggen … werkte. We waren op weg van Utrecht naar Leiden en lagen in de haven van Woerden. Daar hoorde ik ze praten en ben ik stiekem ’s nachts van boord gegaan.’
Belle schudt haar hoofd. ‘Je praat veel, maar zegt weinig. Wie hoorde je praten en waarom ben je van boord gegaan?’
‘Ja, sorry. Ik ben nog steeds zo bang dat ze achter mij aankomen. Ik hoorde de schipper tegen iemand op de wal zeggen dat hij zijn scheepsjongen niet vertrouwde en hem de volgende dag aan de schout zou uitleveren. Toen ik dat hoorde wist ik genoeg. Ik deed net of ik sliep en op het moment dat de schipper naar bed was, ben ik stiekem van boord gegaan en heb het op een lopen gezet. Ik weet hier de weg niet en ben in de buurt van het water gebleven om niet te verdwalen. Toen het licht werd heb ik een plaats gezocht om mij te verbergen en dat was toevallig deze schuur.’
‘En?’
‘En wat?’
‘Had de schipper reden om jou niet ver vertrouwen. Wat ben jij traag van begrip zeg.’
‘Nee, helemaal niet. Ik heb net zo hard gewerkt als altijd.’
‘Had hij het wel over jou? Heb je het niet verkeerd begrepen?’
‘Het is een klein schip en ik was de enige scheepsjongen. Het moest wel over mij gaan.’
‘En nu?’
‘Hoe, en nu?’
Belle zucht hartgrondig en kijkt de jongen indringend aan. ‘En hoe nu verder, bedoel ik. Of wil je de rest van je leven in onze schuur blijven?’
‘Natuurlijk niet. Ik wil terug naar huis.’
Belle is even stil. Ze wiebelt van haar ene been op het andere. ‘Ik geloof je. Je lijkt me een eerlijke jongen. Ik zal je niet verraden. Ik denk dat ik zelfs wel iemand weet die jou naar Gouda kan brengen. Daarvandaan moet je zelf zien in Friesland te komen. Heb je al iets gegeten?’
Wybe schudt zijn hoofd.
‘Verstop je daar op de zolder achter die stapel kisten. Daar komt bijna niemand. Ik kom je straks wat te eten brengen. Vanmiddag kijk ik of ik iets voor je kan regelen om je veilig in Gouda te krijgen.’ Ze loopt naar het woonhuis en sluit de schuurdeur achter zich.
Tijdens het middagmaal komt vader met rood aangelopen gezicht binnen. Hij ploft neer op zijn stoel. ‘Het wordt steeds gekker met deze wereld. Waar gaat dat naartoe!’
‘Wat is er?’ vraagt moeder bezorgd. Als haar man zo praat is er meestal iets ernstigs aan de hand.
‘Weet je wat ik zojuist van Teun hoorde? Die had het rechtstreeks van een handelaar uit Woerden. Er heeft daar gisteravond een roversbende huisgehouden. Ze hebben meerdere huizen leeggeroofd en er is zelfs een dooie gevallen. Die hebben ze zijn keel opengesneden omdat hij niet wilde zeggen waar zijn geld verborgen lag. Ik dacht dat deze omgeving van dat soort praktijken verschoond bleef, maar zelfs hier is het niet meer veilig.’
Moeder slaat verschrikt haar hand voor haar mond. ‘Zijn ze gepakt?’
‘Twee. Er zijn er nog twee voortvluchtig. De schout en zijn rakkers maakt er jacht op, maar die zijn waarschijnlijk allang gevlogen. Het kan ook dat ze zich ergens verborgen houden tot het veilig is. Kijk goed uit voor vreemden.’
Belle voelt zich misselijk worden. Het angstzweet breekt haar uit. Heeft ze zich dan toch vergist?
Over twee weken deel 3 van Belle van Bodegraven.
