Bodegraven – Drie jaar, meerdere beleidsmedewerkers en een petitie met ruim 3.200 handtekeningen verder, blijft de toekomst van cultureel centrum het Evertshuis in Bodegraven ongewis. Donderdagavond 5 juni stond de kwestie op de agenda van de raadscommissie Samenleving, in aanloop naar de gemeenteraadsvergadering van 11 juni waarin een besluit moet vallen. Wat vooral bleef hangen: een collectief gevoel van ongemak. Hoe heeft het zó ver kunnen komen?
Onder de leus ‘Mijn Huis Evertshuis’ trok een stoet van betrokken inwoners, vrijwilligers en gebruikers van het Evertshuis naar het gemeentehuis. Met muziek – waaronder Music for the Funeral of Queen Mary van Henry Purcell – werd het protest kracht bijgezet. Binnen zaten de publieke tribune en de trouwzaal afgeladen vol.
Directeur Jackie van der Vlis sprak de commissie aan op het morele kompas. In een indringende bijdrage hekelde zij de houding van het college: “Wantrouwen in plaats van liefde en respect,” zo vatte zij het samen. Haar stem brak toen ze verwees naar notaris Everts, wiens schenking in de jaren ’90 het Evertshuis mogelijk maakte. “Na alles wat er is gebeurd, draait de heer Everts zich om in zijn graf. Beslis met je hart en maak het Evertshuis niet kapot.”
Fouten, frustratie en falende visie
Het protest markeerde de climax van een jarenlang voortslepende kwestie. Ondanks diverse onderzoeken en beloftes is er nog altijd geen werkbare cultuurvisie of structureel plan van aanpak voor de toekomst van het Evertshuis. De Turkenburg-vleugel blijft tot ieders opluchting behouden, maar over de verdere functionele invulling lopen de meningen fors uiteen. Ook het bestuur van het Evertshuis en van Stichting Bij Everts liet recent weten dat voor hen de maat vol is. De directe aanleiding: het uitblijven van een besluit over de subsidie – zonder overleg, zonder routekaart en zonder draagvlak. Daardoor kwamen beide besturen in een onhoudbare situatie terecht: het contract met de horeca-instelling moest worden beëindigd en de betaling van salarissen van vaste medewerkers kwam in gevaar.
Daarbij bleef veel cruciale informatie onduidelijk. Zo is, ondanks voorafgaande schriftelijke vragen van Lokaal Liberaal, nog steeds niet helder hoe hoog de vermeende huurschuld is of hoe groot het eigen vermogen van het Evertshuis werkelijk zou zijn. En waarom werd de subsidie ingehouden vanwege een boekhoudkundige overheveling tussen twee stichtingen in 2019? Volgens het college ontstond hierdoor een te hoog eigen vermogen – geld dat, in hun ogen, toebehoorde aan de gemeente. Maar of dat werkelijk een sluitende reden is om structurele financiering vooralsnog stop te zetten, bleef onbeantwoord.
Politieke zorgen en scherpe waarschuwingen
Een zichtbaar persoonlijk geraakt Reinder van Meijeren (CDA) uitte zijn zorgen over de groeiende kloof tussen de gemeente en de inwoners die zich met hart en ziel inzetten voor cultuur in de dorpen. Hij sprak van een fundamenteel probleem en waarschuwde: een college dat onze vrijwilligers niet waardeert, denkt over mensen heen te kunnen walsen en vasthoudt aan top-down beleid, botst rechtstreeks met alles waar het CDA voor staat. “Als dit de koers is,” besloot hij, “dan zijn we als gemeente echt verkeerd bezig.”
Ook Reinoud Doeschot (GroenLinks) sprak zijn waardering uit voor de inzet van vrijwilligers en organisaties. Wat hem betreft is het Evertshuis een plek van gemeenschapswaarde, ontmoeting en verbinding. Hij betreurde het gebrekkige vertrouwen vanuit het college. Els Oliwkiewicz (ChristenUnie) herinnerde de wethouder eraan dat er eerder dit jaar – unaniem – een motie was aangenomen waarin het college expliciet de opdracht kreeg om de samenwerking met maatschappelijke partners te verbeteren om met elkaar op zoek te gaan naar de oplossing. “Daar zie ik weinig van terug,” stelde zij kritisch.
Het vertrouwen wankelt
“Alleen ga je sneller, samen kom je verder,” vatte Lou Harten (Lokaal Liberaal) de frustratie samen. Tegelijkertijd vroeg zij zich hardop af hoe het mogelijk is dat het college zichzelf herhaaldelijk tegenspreekt in schriftelijke stukken en dat elke vorm van cijfermatige onderbouwing ontbreekt bij voorstellen die zulke verregaande gevolgen hebben.
Gebrekkig onderhoud en onduidelijke boekhouding
Andere fundamentele vragen bleven eveneens liggen. Zoals: waar zijn de jaarlijkse onderhoudsgelden gebleven die gereserveerd waren voor het Evertshuis? En waarom is er nooit eerder groot onderhoud gepleegd? Vragen die wethouder Elly de Vries doorspeelde naar haar collega Robin Kersbergen, verantwoordelijk voor gemeentelijk vastgoed. Ook hij kon niet meer zeggen dan dat “zaken worden onderzocht” en dat een uitgebreid antwoord volgt.
De maat is vol
Wethouder De Vries erkende dat er fouten zijn gemaakt en bood excuses aan. Tegelijkertijd wees zij op externe factoren buiten het gemeentehuis. Een poging tot nuance, die bij veel commissieleden als ontwijkend werd ervaren. Het verlangen naar zelfreflectie werd gewaardeerd, maar het uitblijven van volledige verantwoordelijkheid voelde voor velen als een gemiste kans om het vertrouwen te herstellen – en als een poging om de schuld buiten het college te blijven leggen.
Aan het eind van de avond vertrok de wethouder met huiswerk – en een krachtig signaal. Niet alleen van de commissie, maar vooral van de mensen op de publieke tribune: inwoners die zich al jaren inzetten voor cultuur, verbinding en het hart van hun gemeenschap.
Dat hart heet Evertshuis. En het klopt nog. Maar het wordt moe.
De bal ligt nu bij de gemeenteraad die11 juni bijeenkomt. De echte vraag is nu: luistert het college op tijd?
