Bodegraven – Ruud Kooistra heeft een prachtig Kerstverhaal “Morgen ben ik alles vergeten” geschreven. Wij brengen dit Kerstverhaal in drie delen. Vandaag het tweede deel.
Kromgebogen trok hij vermoeid het karretje met de laatste boodschappen mee de koude winteravond door terwijl de laatste oranje wolken oplosten.
“Jammer dat Marie het niet goed meemaakt, ze weet echt bijna niks meer! Hoewel, en dat was echt gek, gisteren wist ze opeens weer dat haar oudoom Wim vijftig jaar geleden naar Schotland was verhuisd, maar waarom dat mens dát nou onthoudt? Ze weet verdorie niet eens meer waar de stofzuiger staat!” Hoofdschuddend liep hij langzaam richting huis waar hij vreemd genoeg niemand in de huiskamer aan trof. Hij fronste zijn wenkbrauwen. “Marie niet thuis? Dat kan niet, dat is wel heel gek, ze weet nergens de weg, zo ver kan ze eigenlijk niet zijn!”
Bezorgd liep hij overal zoekend door het huisje maar Marie was beneden nergens te vinden. Hij keek de steile trap op. Zou ze boven zijn? Hij gaf een brul maar wist al dat ze daarvandaan niet zou antwoorden, ze was tenslotte al drie jaar niet boven geweest. Hij maakte zich nu echt zorgen, ze zal toch niet de deur uit zijn gegaan? Ze zou gemakkelijk verdwalen, en dan?
Hij durfde niet verder te denken terwijl hij naar de grote tuin liep en nog maar eens een brul gaf. “Marie, zit je hier ergens?” Opeens hoorde hij een bekende stem bij het houten schuurtje achter in de tuin. Opgelucht riep hij terug. “Marie, ben je daar?” “Ik ben hier, Gerrit, kom maar kijken!”
Zo snel hij kon liep hij de winterse tuin door. In het schuurtje was Marie niet te vinden maar toen hij eromheen liep zag hij een ladder staan. “Wat moet die ladder nou hier? Marie, waar zit je?” “Hier, op het dak, kom er maar snel bij Gerrit, er is een prachtige zonsondergang!” Al snel stond hij trillend op de sporten waarna hij vol verbazing naar zijn vrouw keek die midden op het koude houten dak op haar billen zat.
“Wat kijk je nou raar Gerrit, kom erbij, de zon gaat zo onder. Heb je alle boodschappen bij de bakker kunnen kopen? En pak even een deken, het wordt kouder!” Hij knikte. “Ik heb een heerlijke amandelstaaf gekregen van de bakker, voor de kerst!” “Lekker!” zei ze met passie, alsof het verlangen naar de amandelstaaf niet uit te stellen was. Samen zaten ze even later op het ijskoude dak te genieten van de prachtige rode zon die ze zwijgend zagen wegzakken achter de horizon, al vlug gevolgd door de langzaam opkomende duisternis.
2e kerstdag volgt het laatste deel van dit mooie verhaal
