“Je moet weten wat er kan gebeuren in de toekomst. Maar je moet er niet wakker van liggen.”
“Het is nog gevaarlijk hier.” Iedereen moet hard lachen. Er worden hier volop grappen gemaakt. Liefst met een grote dosis zelfspot. Dat kan allemaal. Het is voor velen juist een manier om te kunnen omgaan met de lichamelijke veranderingen die ze ervaren. Eén voor één druppelen ze de kleine sportzaal binnen terwijl Erwin zijn verhaal doet. Nieuwsgierige blikken en hartelijke begroetingen. “O ja, Erwin had verteld dat er mensen zouden langskomen voor een artikel.” Erwin onderbreekt zijn verhaal om de eersten te zeggen dat ze alvast een balletje kunnen trappen. Want dat speelse, dat vinden ze leuk. Fanatiek als ze zijn, vliegen de ballen ons om de oren. Onze collega hoort de bal langs haar
hoofd zoeven, terwijl ze op een haar na wordt geraakt.
In 2018 is Erwin Lagcher in Schoonhoven gestart met Parkinson Boksen. Iets dat landelijk nog niet heel erg bekend is. Er is nog te weinig aanbod voor mensen met Parkinson, MS of andere aandoeningen die het bewegen bemoeilijken. “Hopelijk komt daar verandering in. Het zou geweldig zijn als er meer gekwalificeerde trainers zijn om Parkinson Boksen te geven. De Nederlandse Boksbond ziet gelukkig steeds meer in dat boksen ook
andere doelen kan dienen en een maatschappelijke bijdrage kan leveren.” Een ontwikkeling die Erwin alleen maar toejuicht en waar hij ook zelf actief aan bijdraagt.
“In het begin was het een beetje pionieren. Ontwikkelen, doorgaan, testen. Wel altijd met veiligheid voorop.”
Terwijl Erwin zich bij de rest voegt, stapt een vrouw vrolijk mijn kant op. Groesje straalt een blijheid en optimisme uit dat aanstekelijk is. Ik zie dat ze haar eigen bokshandschoenen bij zich heeft. Felroze met een tijger erop. “Pas maar op als ik ze straks aan heb” zegt ze lachend. Ze
neemt plaats op het bankje voor me en ratelt lekker verder. Ze vertelt dat het als veertiger met een gezin niet meevalt om alle ballen hoog te
houden wanneer je lichaam af en toe hapert. Iets dat je aan de buitenkant niet kunt zien. Er mag wat haar betreft meer aandacht zijn voor jonge mensen met Parkinson. “Het is fijn dat ik hier tijdens de bokslessen met gelijkgestemden ben. Het helpt als anderen je begrijpen en je je geen buitenstaander voelt. Hier kijkt niemand raar als mijn arm even niet meewerkt of als ik niet uit mijn woorden kom.”
Erwin kijkt altijd eerst hoe iedereen binnenkomt. “Zijn ze lekker actief of staan ze een beetje om zich heen te kijken, omdat ze een moeilijke dag
hebben.” Aan de hand daarvan bepaalt hij de les. Belangrijkste is dat iedereen teruggaat naar het onbevangen bewegen. Mensen denken bij boksen
vaak aan bloedneuzen en tegen elkaar “opboksen”. Dat is bij het Parkinson Boksen niet. Je leert wel alle technieken die je nodig hebt. Verder is het lekker met elkaar bewegen en een beetje dollen tussendoor.
“Het cognitieve gedeelte van het brein zie je verbeteren door de trainingen. Maar wat echt belangrijk is, is het sociale aspect dat erbij is.
Dat sociale aspect is meteen merkbaar. Achter Erwin hoor ik iemand zeggen “Lang niet gezien. Hoe gaat het met je?’’ Erwins ogen lichten op. “Dit is toch fantastisch. Die klik die de mensen met elkaar hebben. Je ziet mensen gewoon opfleuren.” Hans ervaart het ook zo. Een beetje verlegen en afwachtend kijkt hij mij aan terwijl ik het knopje van de dictafoon indruk. Je merkt dat hij de sfeer in de les leuk vindt en daar in stilte van geniet.
“Soms ben ik aan het” aaien met mijn bokshandschoen. Dan moet ik even stoppen en weer opnieuw beginnen. Goed concentreren.”
Soms vindt hij het moeilijk dat hij niet alles meer kan doen. Zijn grote passie, orgel spelen, wordt steeds lastiger. De bokslessen, dat lukt wel. Ze bevallen Hans goed. Via de fysiotherapeut is hij sinds januari gestart. Als ik vraag of hij effect merkt van de lessen, zegt hij grijnzend “de volgende dag heb ik spierpijn hè.” Ondertussen is er volop actie in de sportzaal. Je hoort de bokshandschoenen duidelijk door de weergalm die ze achterlaten na een stoot. Cees vindt dat het allerlekkerste, flink rammen. Met zijn 75 jaar is hij actiever dan menig jonger persoon. Iets dat naar eigen zeggen
ervoor zorgt dat hij nog heel veel dingen kan, ondanks zijn Parkinson.
“Ik ben van jongs af aan altijd actief geweest. Een echte bezige bij.” Cees merkte wel dat het hardlopen steeds minder werd. Sinds hij deelneemt aan de bokslessen, ervaart hij dat het lopen weer soepeler gaat. “Je bovenlichaam doet met lopen ook mee en tijdens de bokslessen leer je om beide armen te gebruiken”. Toch hoor ik in het verhaal van Cees, wat ik bij de anderen ook hoor: “Genieten en gezelligheid staan voorop.” “Tegen de meeste mensen die Parkinson hebben, wordt gezegd dat ze moeten gaan bewegen. Maar als je altijd al veel bewogen hebt, gaat het een stuk
makkelijker.”
Inmiddels zijn we 11 minuten verder en zie ik Cees een beetje ongeduldig heen en weer schuiven op het bankje. Een lange zit voor iemand die zo actief is. Tijd om te gaan boksen. En bij deze les is alleen kijken er niet bij. Dus eindig ik met een paar handschoenen aan en zie ik iedereen
lachen, omdat ik hier niet onderuit kom.
Parkinson
De ziekte van Parkinson is de snelst groeiende neurologische aandoening van dit moment. Toch is er nog steeds te weinig bekend over deze ziekte. Hoe de ziekte van Parkinson verloopt verschilt van mens tot mens en vaak wordt gedacht dat vooral oudere mensen treft. Dit een misverstand. De ziekte komt voor bij steeds meer jonge mensen. Bij ongeveer 30% van de mensen met parkinson uit de ziekte zich al vóór de leeftijd van 65 jaar.
Erwin is eigenaar van Parkinson Boksen Nederland en E-PT en daarmee gecertificeerd NBB (Nederlandse Boksbond) Parkinson Bokstrainer, Boksend Opvoedcoach, Personal Trainer en Lifestyle Coach. Zijn vrouw Marianne is gecertificeerd Parkinson Yogadocente, Reiki therapeut, Orthomoleculair Voedingskundige, Ontspanningsmasseuse en Personal Trainer.
