Respect

Eigenlijk had ik het voornemen vandaag een pittige column te schrijven over het plan een kunstwerk te plaatsen in de Oude Tol in Reeuwijk. Niet omdat ik tegen dit plan ben. Integendeel, maar het is weer eens zo’n mooi voorbeeld van iets waar deze gemeente ontzettend goed in is. Groots in kleinschalig denken. Bij navraag blijkt het echter om een individuele actie te gaan van een ambtenaar die graag zijn eigen agenda volgt. ‘Te dun om over te schrijven’ volgens een woordvoerder. Wie weet heeft deze gelijk, want zelfs de wethouder weet nog van niets.

Die column laat dus nog even op zich wachten. Het voorval blijkt eerder een passend voorbeeld te zijn van de lange weg die de gemeentelijke organisatie nog moet gaan. Daarom hulde aan al die welwillende positief ingestelde mensen, die het jarenlang volhielden te werken in een wespennest waar enige structuur ver was te zoeken. Dat mag ook wel eens gezegd worden!

Onder leiding van een gemeentesecretaris die over de rug van ‘zijn mensen en alle inwoners’ de geslaagde organisatiegoeroe uithing en als adviseur het land doortrok om zijn ‘succesverhaal’ te promoten. Inclusief ronkend kostbaar promo-filmpje waarin wethouders werden opgevoerd te vertellen hoe geweldig Bodegraven-Reeuwijk zijn zaakjes intern op orde had. Het heeft de belastingbetaler heel veel geld gekost.

Ondertussen vlogen achter ‘het lokale succes‘ projectmanagers en beleidsregisseurs de gemeentelijke duiventil in en uit. Regelmatig werden peperdure adviesbureaus ingeschakeld om het schip nog enigszins op koers te houden. Soms meerdere keren op hetzelfde dossier en het is een publiek geheim dat grensoverschrijdend en intimiderend gedrag binnen de organisatie en naar buiten toe niet geheel ongebruikelijk was. Menig werknemer raakte volledig over zijn kookwater wanneer deze, nadat het misliep, volledig aan zijn lot werd overgelaten. Het is een wonder dat nog zoveel mensen die gehavende toko draaiende wisten te houden. Zelf had ik allang het bijltje erbij neer gegooid en was lekker in Woerden of Gouda gaan werken.

Als wethouder moet je dan wel lef hebben en veel overtuiging om niet alleen het rampdossier Financiën op te pakken, maar ook Personeel, Cultuur en Onderwijs. Stuk voor stuk portefeuilles waar de bezem aardig doorheen moet. Die elkaar hier en daar ook nog eens flink bijten en waar het afbreukrisico torenhoog is. Ik het het hier natuurlijk over wethouder Elly de Vries. Vooropgesteld op veel beleidsterreinen ben ik het niet altijd met haar eens, maar dat is niet mijn punt. Waar vind je tegenwoordig nog iemand die jarenlang een buitengoed en gewaardeerd raadslid is geweest en toch de uitdaging aandurft voor haar pensioen in het mijnenveld te stappen van het nog steeds naar binnen gerichte bolwerk aan het Raadhuisplein. Zonder een burgemeesterspost hierna in het vizier.

Over een aantal jaren gaan we zien of haar visie succesvol is geweest. Dan is het woord weer aan de kiezer. Vandaag is het te mooi weer om me aan de kant van de grijze zure muppets te scharen. Voor haar moed heb ik niets minder dan veel respect.

Deel dit bericht:

Facebook
Twitter