Het is typisch een gevalletje ‘oeps sorry, even Apeldoorn bellen‘. De gemeente Bodegraven-Reeuwijk is vergeten een van de weinige historische gebouwen die we nog hebben op de lijst van beschermde monumenten te zetten. Het voormalige accijns/douanehuis uit 1750 achter Fort Wierickerschans, kon ‘zomaar’ zonder vergunning worden gesloopt om plaats te maken voor nieuwbouw. Melding van de sloop bij het ODMH was voldoende.
Stichting Hugo Kotestein, die zich in de regio inzet voor het historisch materieel erfgoed, is op zijn zachts gezegd ‘not amused‘. Wat de blunder extra pijnlijk maakt is de lancering van een podcast, waarin onze knuffelhistoricus Maarten van Rossem zijn licht laat schijnen over het strategisch belang van Bodegraven en Nieuwerbrug in het rampjaar 1672. Overigens ben ik een groot fan van Van Rossem. Zijn analyses over ingewikkelde internationale en politieke situaties zijn doorgaans haarscherp en ongekend to the point. Daarbij bezit de emeritus hoogleraar het talent saaie en voorspelbare talkshows volledig te laten ontsporen. Een ramp voor de presentator. Wat mij betreft heerlijke televisie.
Afgelopen jaar werd overal langs de Oud Hollandse Waterlinie uitgebreid stilgestaan bij het Rampjaar 1672, waarin Bodegraven, Nieuwerbrug en Zwammerdam ongekend zwaar hebben geleden. Ondanks de tomeloze inzet van Michiel van de Burgt, theatermaker en inwoner van Nieuwerbrug, ging het Nationale Herdenkingsjaar volledig voorbij aan Bodegraven-Reeuwijk. Op een enkel lokaal initiatief na. Nu dan de podcast. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen en met ‘onze’ Bastiaan Meijer aan de knoppen als podcasts host ligt er weer een puik stukje vakmanschap.
Wat de blunder van de sloop en de timing van de podcast echter met elkaar gemeen hebben is een fenomeen waar we in Bodegraven-Reeuwijk nog steeds mee worstelen. We verzinnen met elkaar de mooiste plannen en hebben de wildste ideeën, maar verliezen het grotere geheel uit het oog. Het cement gevormd door een verbindende visie of eenduidige politiek beleid blijft ontbreken. Keuzes worden gemaakt op denkbeeldige eilandjes. Besluiten hangen als los zand aan elkaar.
De veeleisende en verwende toeristen willen verleiden ons te bezoeken op basis van een geschiedenis die niet zichtbaar is of zelfs per ongeluk wordt gesloopt, is niet handig. Historische panden die toerisme kunnen aantrekken vergeten te beschermen als monument, is dat al evenmin. Het een hangt onlosmakelijk samen met het ander.
Dat is jammer. We gooien er veel geld mee weg, missen kansen en verliezen ook nog eens mooie gebouwen.
Misschien moeten we eens denken over Bodegraven-Reeuwijk, de blauw-groene oase midden in het Groene Hart. Hij is overigens van onze nieuwe burgemeester. Als marketeer vind ik hem wel lekker ‘smoelen’ en met een beetje goede wil kunnen we hem met elkaar aan alle kanten wel kloppend maken.
