De schrijver met de hoed

Door Eke Vos

Ik ben in gesprek met Ronald van Assen uit Bodegraven. Als bezoeker van EditieGroeneHart.nl kent u misschien het verhaal van Belle van Bodegraven. Ik ben Ronald gaan zoeken via Google en raakte geboeid door zijn levensverhaal. Onder het genot van een kopje koffie en in het licht van de zon die door de wolken probeert te komen, vraag ik hem hoe hij tot het schrijven is gekomen. Al snel komt Ronald tot het begin. Hij schaamt zich niet om te vertellend dat hij “moest” schrijven als opdracht van zijn begeleider bij de GGZ. “Ik schaam me er niet voor, het is ook steeds breder bekend. Ik liep bij de GGZ vanwege mijn persoonlijkheidsstoornis”.

Ronald is getrouwd en heeft drie kinderen. Hij heeft veel aan zijn gezin. Zijn zoon heeft het syndroom van Asperger. Alles is bespreekbaar in het gezin dat veel begrip voor elkaar heeft. Ronald kreeg van zijn begeleider complimenten voor zijn dagboeken en de wijze waarop hij zijn dagen en angsten en vragen beschreef. “Ik schreef spontaan op wat ik voelde”, aldus Ronald. “Schrijven voel ik als een gave om je in te kunnen voelen in situaties. Toen ik merkte dat ik er plezier in kreeg, los van de verplichte dagboeken, ben ik ook andere verhalen op papier gaan zetten”.

Zichzelf helpen door te schrijven

Ronald kreeg de behoefte om anderen deelgenoot te maken van zijn “problemen” om hen te kunnen helpen, het taboe af te halen van een psychische kwetsbaarheid en begrip te ontwikkelen bij anderen. Ondertussen heeft hij het schrijven ontdekt en geeft hij zijn eerste boek uit “40 Dagen, 40 Angsten”. In dit boek beschrijft hij, evenals in het boek “Bijbelse psychiatrie” zijn eigen ervaringen. En dat smaakt naar meer. Als gevolg van zijn eerste boeken, signeersessies en lezingen wordt hij herkend in de winkel en op straat. Zijn hoed, die hij draagt tegen de regen en de kou, wordt zijn handelsmerk. “Ik ben de schrijver met de hoed!” zegt hij als hij de hoed weer op zet als hij weggaat na ons gesprek.

Het schrijven gaat vanzelf. De verhalen ontstaan en groeien tijdens het schrijven. In de personen in een boek ligt veel van hemzelf. Ze doen soms dingen die hij zelf zou willen doen of kunnen. Het maakt voor hem niet uit of het een thriller is, een historische roman of een kinderboek. Het groeit allemaal op basis van een eerste idee.

Hij merkt dat het bij een best breed publiek aanslaat. Ook ziet hij bij signeersessies dat mensen terugkomen. Zij vertellen een boek van hem gekocht te hebben en komen bewust naar het volgende vragen.

Anderen helpen door te praten

Hij komt in contact met de Stichting Kernkracht en gaat lezingen verzorgen. Geeft voorlichting over persoonlijkheidsstoornissen. Hij vertelt dat hij in zijn depressieve periodes het makkelijkst schrijft. In zijn goede periodes is hij heel kritisch. Met name op zichzelf, maar ook op zijn werk. Via zijn uitgever krijgt hij redactiewerk en beoordeelt hij manuscripten van anderen.

Hij geeft ook lezingen over zijn boeken. Zoals over de historische romans “Ron & Geertje” die in Delft afspelen.

Het verleden laat zich niet veranderen Ron en Geertje hebben een druk leven. Ze zijn de trotse eigenaren van een toeristenbureau, dat rondleidingen door Delft organiseert in zeventiende eeuwse stijl. Op een dag vinden er vreemde gebeurtenissen in Delft plaats; mensen verdwijnen en er duikt een mysterieus meisje op. Wanneer een rechercheur de hulp van het tweetal inroept, staat hen een nieuw avontuur te wachten waarin ze voor een onmogelijke keus worden gesteld. Wat weegt zwaarder? De toekomst van Delft of hun liefde voor elkaar? —- Het gevaar van het water is het derde deel van de Ron en Geertje trilogie. Naast een avontuurlijke verhaallijn schetst het ook een beeld van het historische en hedendaagse Delft. Achter in het boek zijn wandelroutes opgenomen die de lezer langs plekken uit het verhaal voert.” Citaat: Bol.com

Lezingen geven gaat Ronald goed af en vindt hij leuk. Maar zichzelf “verkopen” bij het signeren blijft moeilijk. “Mensen naar je toe trekken is wat anders dan dat mensen naar jou toe komen”, aldus Ronald.

Hoofdpersonen vertellen

Op EDGH.nl heeft Ronald sinds een jaar een twee wekelijks column “Belle van Bodegraven”. Een 18e –eeuwse, historische, verhalenlijn over een 16-jarig meisje dat als gevolg van haar naïviteit en hang naar avontuur vanalles beleeft. Ook dit is een verhaal dat Ronald begint en niet weet waar en hoe het eindigt. Dat maakt het spannend voor hemzelf en de lezer.

“De hoofdpersonen in mijn boeken vertellen mij het verhaal”. Ronald legt me nog eens uit dat het verhaal ergens begint, maar dat hij vaak niet weet waar en hoe het eindigt. Hij heeft geen plot. “Ik zit in een film”.

Zorgen

Ronald maakt zich best zorgen over de psychiatrische hulpverlening en zorg. Hij heeft aan den lijve ondervonden dat de juiste hulp op het juiste moment heel belangrijk is. “Word je op tijd goed op weg geholpen, dan kun je veel zelf doen. De huidige wachtlijsten zijn rampzalig”.

Hij heeft recent enkele lezingen gegeven in het Huis van Alles in Bodegraven, zijn woonplaats. Er kwamen vier keer zes mensen luisteren. Daar is hij enerzijds heel blij om, want zij durven uit de anonimiteit te komen. Maar het baart hem ook zorgen. Voor de Corona periode had 42,6% van de Nederlanders op de één of andere manier te maken gehad met een psychische kwetsbaarheid. Nu ligt dat vele malen hoger. Dat baart hem zorgen, want de mensen worden niet gekend. Zij gaan schuil achter taboes en angsten en dat vindt hij heel erg. Hij zou ze graag willen helpen met zijn eigen ervaringen.

We sluiten het gesprek af met de oneliner “een gebroken been is minder angstig dan een geestelijke breuk”. Die laatste zie je niet, maar is net zo goed te behandelen als je er maar mee voor de dag durft te komen.

“Het is geen schande en er is hulp”, aldus Ronald.

MEER

Deel dit bericht:

Facebook
Twitter