Mouna Laroussi weet met Fatima op humorvolle wijze te verbinden
Het was bijna een thuiswedstrijd voor de in Gouda geboren Mouna Larrousi. Afgelopen vrijdag toverde het multitalent in een wervelende show het ene typetje na het andere schijnbaar moeiteloos te voorschijn op het podium van het Evertshuis en vertelde daarbij in een adem niet alleen het verhaal van de hilarische Fatima, die tijdens de lockdown thuis kwam te zitten met manlief en kinderen. Maar ook dat van de eerste generatie gastarbeiders, die vanuit Marokko naar ons land werden gehaald om de ‘hardwerkende handjes’ te zijn in de 24-uur ploegendiensten halverwege vorige eeuw.
Zet Laroussi een pruik op of trek haar een dikmaak-pak aan, het accent volgt vanzelf. Het aantal keren dat zij op het podium verwisselt van kleding en schoenen, pruik of nepsnor, is ontelbaar. In vliegende vaart neemt ze haar publiek mee in de belevenissen van gezellige Fatima, de depressieve Mo, insta-influencer Bouchra en die van de hoogleraar diversiteit en integratie, Marie-Louise Appia van der Berg. Inclusief haar moeder, die zich hardop afvraagt of integratie met behoud van eigen cultuur zoiets is als couscous eten van een Delftblauw bordje, terwijl ze de vriend van haar dochter, zwart en van buitenlands afkomst, aanziet voor de maaltijdbezorger.
Tussen de humorvolle sketches weet Laroussi op subtiele wijze schurende onderwerpen aan te raken. Zoals destijds de ‘keuring van de jonge mannen in Marokko (jong, kunnen lezen en schrijven, Frans sprekend en vooral ongetrouwd). Houdt ze het publiek een ongemakkelijke spiegel voor met de stapelbedden in de mensenpakhuizen (komt het u bekend voor?). Benoemt ze maatschappelijke onderwerpen zoals discriminatie en vooringenomenheid en brengt een emotionele ode aan de sterke vrouwen in haar familie.
Misschien is het allemaal erg veel voor een avond, maar Laroussi weet je bij de les te houden en wellicht is het haar grootste kracht dat ze je meeneemt in een verhaal dat voor iedereen herkenbaar is. Ongeacht culturele achtergrond, ongeacht waar je wiegje heeft gestaan. Zaten we niet allemaal van de ene op de andere dag in lockdown, ‘opgezadeld met thuisonderwijs‘?’ Ons afvragend hoe het ook al weer zat met die spellingsregels en wiskunde‘? Wie kon af en toe ‘de kids’ niet achter het spreekwoordelijke behang plakken. Samen met echtgenoot?
Mouna Laroussi brengt een hartverwarmende voorstelling die verbindt en daarmee moet tegelijkertijd een groot compliment worden gegeven aan Jackie van der Vlis en haar team van het Evertshuis die deze one-woman-show op het programma hebben gezet. Een vrijwel uitverkochte zaal vol vrouwen én mannen met Nederlandse, Marokkaans-Nederlandse, Nederlands-Marokkaanse én Marokkaanse roots. Van jong tot oud.
Misschien was daarom wel het hoogtepunt van de voorstelling Fatima’s Marokkaanse vreugdedans toen we letterlijk met zijn allen haar kids uitzwaaiden, die weer naar school gingen. De aanwezige vrouwen van Marokkaanse afkomst namen het gezang en geklap’ uitbundig over. De rest deed, weliswaar hier en daar nog wat schutterig, vrolijk mee.
Kortom iedere lokale politicus die nog twijfelt over het belang van het Evertshuis voor onze inclusieve gemeenschap in Bodegraven-Reeuwijk had afgelopen vrijdag in de zaal bij Fatima moeten zitten.
