Op 13 jarige leeftijd overleed een schoolvriendin van Nathan Noorland. Tijdens de uitvaartplechtigheid in de reformatorische kerk was er zoals hij zegt “nul troost”. Het was het lot. Nathan was boos, verdrietig en wist zich met God even geen raad.
Toch is hij uiteindelijk dominee geworden en net vader van een dochter. In het gesprek vertelt hij hoe hij denkt over zijn eigen dood en ook over zijn verbazing over het vooruitschuiven van de dood; “Mensen willen er wel over praten, maar nu nog niet.”
Samen met Cora filosofeert hij in het gesprek over stervenskunst en de betekenis ervan voor degenen die achterblijven. En wat er is na de dood, dat is voor hem geen vraagteken…..
