Hoe ontspoord kan een samenleving raken?

We mogen ons met schaamrood op de wangen afvragen hoe het mogelijk is dat in een paar korte jaren onze Nederlandse samenleving zo ontspoord is geraakt. Terwijl vluchtelingen in provisorische tentenkampjes voor een overvolle opvang kamperen, gemeente gedwongen worden om statushouders voorrang te geven boven jongeren die al jaren op zoek zijn naar een betaalbare woning, we midden in een door ons zelf gecreëerde stikstofcrisis zitten, hard op weg zijn onze voedselproductie te verplaatsen naar instabiele democratieën slaan onze ouderen maaltijden over.

Uit een vandaag gepubliceerd onderzoek van het KBO-PCOB, blijkt dat 500.000 senioren op dit moment zwaar in de financiële problemen zit. Een op de acht heeft moeite rond te komen, een kwart past hun uitgaven aan. Een aantal mensen zullen blij zijn met dit nieuws. ‘Verkassen ze eindelijk uit die mooie grote huizen en die kunnen dan fijn naar jongeren of wellicht statushouders.’ Zo wordt het ene probleem mooi opgelost door een ander te creëren.

Maar laten we duidelijk zijn, over die kleine groep die het financieel goed voor elkaar heeft, gaat het hier niet en zelfs in dat geval, zou het zo niet mogen zijn. Want ondanks welke hypotheekaftrek dan ook, die ‘oudjes’ hebben gewoon hun leven lang hard gespaard en noeste arbeid verricht voor dat huis en spoiler alert. Er waren jaren waarin negen of zelfs twaalf procent hypotheekrente heel normaal was en er geen fiscaal aantrekkelijke regeling bestond om geld weg te schenken aan huizenzoekende kinderen.  

Voor een kleine groep beleidmakers en politici in Den Haag is het al jaren een doorn in het oog dat ouderen in ons land het schijnbaar zo goed hebben. Met droge ogen benadrukken ze dat senioren ‘overspaard’ hebben. Na veertig jaar arbeid en in de laatste jaren van hun leven hebben ze meer op de bank dan een gemiddelde twintiger die aan het begin van alles staat en dat is onwenselijk.

In het torentje zitten inmiddels de lobbyisten van de waterbedrijven op hun stoelen van enthousiasme te wippen hoe ze een luxetax op water erdoorheen krijgen. Worden de wijkverpleging en huisartsen doodleuk wegbezuinigd, nadat de verzorgingshuizen zijn ‘gesloopt’ en ziet men liever vandaag dan morgen een vermogensbelasting op het eigen woningbezit.

Het treft natuurlijk veel meer Nederlands dan alleen onze ouderen en het wordt inmiddels de stille armoede genoemd. Dankzij torenhoge inflatie, de dagelijkse boodschappen die maar liefst 20 % duurder zijn worden en energieprijzen die doodleuk zesmaal over de kop zijn gegaan. Kortom geen geld meer voor een goede maaltijd, het huis te verwarmen of een warme douche te nemen. Pensioenen die al jaren niet meer zijn geïndexeerd en ledenmaten te stram om vakken te gaan vullen in de buurt super om de hoek.

Misschien is dit wel wat sommige politieke partijen zo mooi Voltooid Leven noemen. Van ellende eruit stappen omdat het leven onbetaalbaar is geworden.

Deel dit bericht:

Facebook
Twitter